Anna Molska
Anna Molska w latach 2003-2008 studiowała na Wydziale Rzeźby warszawskiej ASP. Jest przedstawicielką najmłodszej grupy absolwentów Pracowni prof. Grzegorza Kowalskiego, słynnej „Kowalni”, którą w latach 90-tych ukończyli m.in. Katarzyna Kozyra, Paweł Althamer i Artur Żmijewski. Prof. Kowalski w oparciu o teorię „Formy Otwartej” Oskara Hansena, którego był uczniem, wypracował autorski program pedagogiczny wprowadzający nowe praktyki artystyczne, oparte na współdziałaniu i poszukiwaniu pozawerbalnego języka porozumienia. Najbardziej znanym cyklem zadań jest „Obszar wspólny. Obszar własny”, który z założenia jest rodzajem sytuacji estetycznej opartej na kontakcie międzyludzkim, która nie prowadzi do powstania dzieła sztuki.
Prace artystki już na studiach wyróżniały się oryginalnością i nowatorskim podejściem do zadawanych tematów, były również zauważane w prestiżowych konkursach młodej polskiej sztuki. W pracach z tego okresu artystka najczęściej stoi przed kamerą, która rejestruje akcję z jej udziałem. W kolejnych realizacjach staje za kamerą i nagrywa starannie wyreżyserowane sceny. Filmy Anny Molskiej charakteryzują się precyzją przygotowania i wykonania, bardziej przypominają pełnometrażowe produkcje, niż sztukę wideo z jej częstą krótką formą i oszczędnością środków.
W filmie „Tanagram” dwaj muskularni mężczyźni, ubrani w czarne ochraniacze i futurystyczne hełmy, układają powiększone elementy tanagramu. Ta chińska układanka znana jest od 3000 lat, jej elementy są częściami kwadratu i według zasad gry mają być układane w znane figury geometryczne. Kadry filmu są wysmakowaną kompozycją, w której geometryczne formy łączą się z pięknem ludzkiego ciała i ruchu. Film nasuwa skojarzenia z rosyjską awangardą, podkreślone ścieżką dźwiękową inspirowaną rosyjską muzyka ludową i pieśnią w wykonaniu Chóru Aleksandrowa. Film rozpoczyna się i kończy dialogami bohaterów, zapożyczonymi przez artystkę z płyty do nauki języka rosyjskiego. W ostatniej części filmu bohaterowie układają sześcian z czarnych elementów układanki na białej podłodze pokoju, przypominający „Czarny kwadrat na białym tle” Kazimierza Malewicza.
W filmie „Praca - Moc" widzimy dwie równoległe projekcje wideo. Tytuł odnosi się do wzorów fizycznych pomocnych w obliczaniu pracy i mocy. Tytułowa „Moc” to białe piłki do tenisa uderzane o ścianę przez niewiadomą siłę. Na ekranie obok rozgrywa się „Praca”. Grupa robotników buduje trójkątne rusztowanie po to, by na końcu filmu wspiąć się na jego trzy kondygnacje i stworzyć ubogą wersję totalitarnych pomników z ludzi, znanych choćby z fotografii Aleksandra Rodczenki.
Film „Tkacze" oparty jest na dramacie Gerharta Hauptmanna pod tym samym tytułem. Sztuka noblisty opowiada o buncie tkaczy w Górach Sowich w 1844 roku. W filmie Molskiej wybrane fragmenty dialogów są wypowiadane przez śląskich bezrobotnych górników siedzących przy ognisku na tle kopalni. Podobnie jak w dramacie Hauptmanna, w filmie Molskiej pojawia się „Pieśń tkaczy", która przeniesiona we współczesne realia nie wydaje się być wystarczająca nośna by porwać górników do buntu. Molska zastanawia się nad aktualnością retoryki kręgów lewicowych, zarówno tych z XIX wieku, jak i ruchów Solidarności lat 80-tych ubiegłego wieku.
„Płaczki" są zapisem prób zespołu śpiewaczego „Jarzębina" ze wsi Kocudza na Zamojszczyźnie, który wykonuje rytuały żałobne, odnoszące się do tradycji wiejskich płaczek lamentujących na pogrzebach. Artystka prezentuje surowy zapis obrzędowego żalu bez folklorowych dekoracji. „Ukończono” to efekt współpracy z Wojtkiem Bąkowskim, artystą związanym z poznańską grupą Penerstwo. Abstrakcyjne sceny filmu zostały nakręcone na lotnisku Bemowo w Warszawie. Grupa tak samo ubranych mężczyzn porusza się na zaprojektowanych przez artystkę wózkach, przypominających wózki inwalidzkie, bujane fotele i krzesła z giętych rurek projektantów mebli z Bauhausu. Mężczyźni poruszają się według wskazówek nagranych na odtwarzaczach mp3. Uczestniczą w niezrozumiałej choreografii, nie mogąc kontaktować się ze sobą. Ścieżką dźwiękową filmu jest poemat Wojciecha Bąkowskiego, który on sam wygłasza w tonie radiowych słuchowisk relaksacyjnych, co wprowadza dysonans rozbijając spójność obrazu i dźwięku.
Anna Molska – (ur. w 1983 r. w Prudniku) studiowała na Wydziale Rzeźby ASP w Warszawie w Pracowni prof. Grzegorza Kowalskiego, kuźni artystów związanych z tzw. sztuką krytyczną. Nominowana do nagrody Deutsche Banku „Spojrzenia”, laureatka 4. edycji konkursu „Samsung Art Master” za pracę „Tanagram”. Stypendystka programu Art in General w Nowym Jorku. Prezentowała swoje prace m.in. w londyńskiej Tate Modern. Aktualnie trwa indywidualna wystawa artystki w Malmö Konsthall w Sztokholmie. Współpracuje z Fundacją Galerii Foksal. Mieszka i pracuje w Warszawie.
